Skandynawia » Region Kopenhaga Choć istnieją dowody, że Kopenhaga jako osada istniała już ponad 6000 lat temu, pierwsze pisemne wzmianki mówią o roku 1043. Prawa miejskie Kopenhaga otrzymała w roku 1254. Początkowo miasto nie miało wielkiego znaczenia. Miejscowa ludność zajmowała się połowami śledzia w Oresund (wąska cieśnina pomiędzy Danią i Szwecją). Stopniowo jednak znaczenie miasta zaczęło rosnąć ze względu na położenie na szlaku pomiędzy królewską siedzibą w Roskilde i centrum religijnym w katedrze w Lund. Największym zagrożeniem dla Kopenhagi było silne miasto hanzeatyckie, Lubeka, która nie zamierzała tolerować konkurencji Kopenhagi. W XIV w. miasto przeżyło kilka najazdów floty z Lubeki, a w latach 1368-69 zostało zniszczone przez siły Hanzy. Siedzibą władzy świeckiej był wzniesiony na ruinach biskupiego Slotsholmen, nowy zamek, w którym od 1420 r. rezydował król Danii Eryk Pomorski (w 1416 r. król odebrał miasto biskupowi Roskilde). Król nadał Kopenhadze w 1422 r. przywileje handlowe wspierał gospodarczy rozwój miasta. W 1443 r. Kopenhaga stała się de facto stolicą kraju. Od tego czasu datuje się szybki wzrost znaczenia Kopenhagi nie tylko, jako centrum handlowo-rzemieślniczego, ale również politycznego i naukowego. Reformacja w 1536 r. zakończyła na dobre rozgrywki między biskupami Roskilde i królami Danii o Kopenhagę, pozostawiając miasto w ręku tych ostatnich. W październiku 1728 r. doszło do wielkiego pożaru Kopenhagi, który strawił 2/5 miasta. Przez 3 dni pożogi spłonęło 1670 domów i przepadły tysiące skarbów kultury nagromadzonych w tej części miasta. Odbudowa miasta po wielkim pożarze nadała mu też inny charakter: większość domów odbudowano według ówcześnie panujących prądów w architekturze: do Kopenhagi zawitał barok. W 1794 r., po kolejnym wielkim pożarze Zamku Królewskiego Christiansborg, rodzina królewska przeniosła się do Amalienborga, który dotychczas pełnił rolę rezydencji podmiejskiej. Okres po zakończeniu wojen napoleońskich, to czasy stagnacji i – paradoksalnie – niezwykłego rozkwitu kulturalnego Kopenhagi. Nigdy dotąd nie działało tutaj tylu wybitnych pisarzy (np. H. Ch. Andersen), filozofów (np. S. Kierkegaard), rzeźbiarzy (np. B. Thorvaldsen) i malarzy. W latach 1940-45 miasto znalazło się pod okupacją niemiecką. Od 1943 r. było centrum ruchu oporu i miejscem wielu akcji sabotażowych. W maju 1945 r. zostało wyzwolone przez duński ruch oporu i wojska brytyjskie.

Kopenhaga – informacje ogólne
      Kopenhaga leży na wschodnim wybrzeżu wyspy Zelandia i częściowo Amager. Od 2000 r. jest połączona mostem nad Sundem ze szwedzkim Malmö. Miasto liczy 1,2 miliona mieszkańców. Kopenhagę najlepiej zwiedzać od maja do września oraz w grudniu. Wiosną parki i ogrody miejskie toną w morzu kolorowych kwiatów. Latem temperatury...